Jak rozumieć warunek zadłużenia do 20 mln zł w uproszczeniu safe harbour

Jedną z kluczowych kwestii interpretacyjnych dotyczących stosowania uproszczonej formy rozliczeń cen transferowych w postaci tzw. safe harbour, wyjaśnił Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 23 października 2024 r. (sygn. 0111-KDIB1-2.4010.414.2024.2.END). Przedmiotem interpretacji była wątpliwość, w jaki sposób należy rozumieć limit 20 mln zł, o którym mowa w przepisach regulujących warunki zastosowania uproszczenia dla transakcji pożyczkowych zawieranych między podmiotami powiązanymi.

Organ podatkowy jednoznacznie wskazał, że przy ustalaniu, czy wartość zobowiązań lub wierzytelności z tytułu pożyczek nie przekracza wspomnianego limitu 20 milionów złotych, pożyczkodawca powinien brać pod uwagę wyłącznie te zobowiązania lub wierzytelności, które sam posiada lub zaciągnął – czyli ograniczyć się jedynie do własnej sytuacji finansowej w zakresie relacji z podmiotami powiązanymi. Oznacza to, że nie ma obowiązku uwzględniania danych finansowych drugiej strony transakcji (tj. pożyczkobiorcy), ani pozyskiwania od niej informacji o ewentualnym finansowaniu otrzymanym od innych podmiotów powiązanych.

Innymi słowy, uproszczenie safe harbour funkcjonuje jako instrument jednostronny, z którego każda ze stron transakcji może skorzystać niezależnie, o ile spełnia wymogi formalne we własnym zakresie. Nie jest więc wymagane, aby pożyczkodawca badał lub dokumentował, czy pożyczkobiorca również kwalifikuje się do skorzystania z tego rozwiązania. Taki sposób interpretacji znacząco upraszcza procedurę weryfikacji warunków korzystania z preferencji – ogranicza bowiem zakres obowiązków dokumentacyjnych do jednej strony transakcji i eliminuje konieczność pozyskiwania danych, do których dostęp może być w praktyce utrudniony lub niemożliwy (np. w przypadku transakcji z zagranicznymi spółkami powiązanymi o ograniczonej przejrzystości finansowej).

Warto podkreślić, że jednostronny charakter preferencji safe harbour zwiększa jej dostępność i efektywność – podmioty mogą samodzielnie decydować o jej zastosowaniu bez konieczności uzgadniania szczegółów z drugą stroną umowy pożyczki. Interpretacja ta wnosi więc istotną klarowność do praktyki stosowania przepisów o cenach transferowych, potwierdzając, że uproszczenie to ma rzeczywisty charakter technicznego odciążenia, a nie kolejnego źródła obowiązków sprawozdawczych.